W dzisiejszym świecie biznesu, zarządzanie sytuacyjne Blancharda jest jednym z kluczowych podejść do skutecznego kierowania zespołem. Jednakże, choć teoria ta jest oparta na jasnych założeniach dotyczących etapów rozwoju pracownika, rzeczywistość pracy często skłania do odstępstw od tych reguł. Jak skutecznie dostosować się do nietypowych sytuacji i podwładnych? O tym dokładnie rozmawiamy poniżej.
Etapowy Model Rozwoju Pracownika – Kluczowe Założenia
Podstawową zasadą zarządzania sytuacyjnego Blancharda jest kategoryzacja pracowników na etapy rozwoju oznaczone literą R. Od Nowicjusza (R1) po Perfekcyjnego Wykonawcę (R4), każdy etap wymaga od szefa innego stylu zarządzania (S). Jednakże, co w przypadku, gdy sytuacja w pracy wymaga odstąpienia od tej reguły?
Odstępstwa od Reguły Blancharda
Zarządzanie sytuacyjne Blancharda zakłada elastyczność, szczególnie gdy mamy do czynienia z nietypowymi sytuacjami lub pracownikami. Oto kilka scenariuszy, w których warto rozważyć zastosowanie odmiennego stylu niż ten przypisany do danego etapu rozwoju:
Styl S1 w Sytuacjach Kryzysowych
W trudnych momentach, gdy napięcie jest wysokie, skuteczne zarządzanie może wymagać sięgnięcia po dyrektywny styl S1. To podejście sprawdza się zwłaszcza w przypadku pracowników na etapie R2 lub R3, stawianych przed krótkim terminem wykonania ważnych zadań.
Dodatkowe Zastosowanie Stylu S2
Styl S2, charakteryzujący się dużym wsparciem dla pracownika, może być korzystny w przypadku podwładnych na etapie R3, którzy zniechęceni sytuacją w firmie cofają się do R2. Również w sytuacjach nadmiernego stresu pracowników R3, styl S2 może przynieść pozytywne rezultaty.
Rozważanie Stylu S3 dla Perfekcyjnych Wykonawców (R4)
Nawet najbardziej doświadczeni pracownicy mogą czasem wymagać mniej kontrolującego podejścia. Styl S3, oparty na wspieraniu pracownika i dawaniu mu swobody działania, może być skutecznym narzędziem zwłaszcza w przypadku Perfekcyjnych Wykonawców (R4).
Styl S4 dla Pracowników na Etapie R3 w Sytuacjach Wyjątkowych
Ostatecznie, styl S4, czyli Delegujący, może być stosowany w przypadku pracowników na etapie R3, gdy istnieje potencjał szybszego rozwoju lub motywacji, a zadanie nie jest kluczowe.
Choć teoria zarządzania sytuacyjnego Blancharda stawia na jasne ramy, elastyczność i umiejętność dostosowania się do nietypowych sytuacji są kluczowe. Przywództwo sytuacyjne to nie tylko stosowanie reguł, ale także umiejętność rozpoznawania wyjątkowych momentów i dostosowywania się do nich. Dlatego też, prawdziwi liderzy muszą być gotowi na różnorodne wyzwania, stosując różnorodne style zarządzania w zależności od konkretnej sytuacji.
Zarządzanie sytuacyjne Blancharda, mimo pewnych reguł, jest sztuką elastycznego kierowania zespołem. Warto pamiętać, że rzeczywistość biznesu to nie tylko schematy, ale także nieprzewidywalne sytuacje, które wymagają kreatywnego podejścia. Opanowanie zarządzania sytuacyjnego Blancharda to nie tylko zrozumienie teorii, ale także umiejętność dostosowywania jej do realnych wyzwań codziennej pracy.
Źródło: https://aniemczyk.pl
